'Arnasa Betean' filmaren kritika: Perla-arrantzaleak nola

Hasteko modu sekulakoa du 'Arnasa betean, emakume zinegileak' erreportaiak. Itsasoari begira dauden nobela eta pelikula guztien antzera. Promesaz betea baita beti itsasoa, Galiziatiko zinemak frogatzen duen lez, promesa horiekin fidatzea peligrosoa bada ere, bizitza truke eskatzen baitizu.

Abiamen kristona du Euskal Herrian zinema egin zuten, egin dute, egiten dute eta egingo duten emakume sorta aberatsaren inguruko erreportaiak, Gaztelumendik eta Zufiak, ofizioko kazetariak biak, kontzeptuala bilakatu nahi izan dutenak.

Film aurretiko hasiera horrek esperantzaz betetzen gaitu, kresalaz eta zeluloidez gainezka egiten baitu apostu.

Gero, gerokoa. Biltzen dira zinema bizibide ala amorante hartu izan duten emakumeak, bai atzkoak, bai gaurkoak; eseritzen dira kamera aurrean eta hitz aspertu hainbat eta hainbati ekin. Batzuek zinema industrialaren ertzetan, periferietan ibiltzea dute gogoko. Besteek ez hainbeste.

Biktimismoz gaindi, at, harago, urrun, noiz izango galdetzen diozu zure buruari. Baina derrepentean Musidora, banpiroen buru eta karlisten Alegria kapitain aspaldikoa, agertzen da pantailan, izar eta egile. Abian bezala, sorgindurik zaude.